Çocuklarımızla olan etkileşimlerimizin ebeveyn için fazlaca uyarıcı ve hatta bunaltıcı olmaması gerektiğine inanıyoruz. Çocuklarımızın ruhlarına bakmanın en güzel yollarından biri onların çizimleriyle olur ve bu çizimlere uygun bir yanıt vermek, çocuklara “Bazen hepsini anlamasam da seni tüm olarak kabul ediyorum” mesajını verir. Böylesine tam bir kabul, bir ebeveynin çocuğundan, çocuğun yetişkinden öğrendiği kadar çok şey öğrendiğini gösterir ki bu da başarılı ebeveynliğin özüdür. Ünlü çocuk psikoloğu Fred Rodgers’ın belirttiği gibi, “Onların var olma biçimine kabul veya derin bir saygı, kaliteli bir ebeveyn ilişkisi kurmak ve sürdürmek istiyorsak gerekli bir koşuldur” (Rogers, 1969; 1980).

Bu, ‘kabul etmek’ kelimesinin aslında ne anlama geldiği sorusunu da gündeme getiriyor. Neredeyse her ebeveyn, çocuğunun çocuk olma hakkını kabul ettiğine inanır, ancak her çocuk bu kabulü gerçekte hissetmez. Bir çocuk, ancak kabul edilme hissini, net ve gerçek olarak algıladığında benimseyebilir ve faydalanır. Aslında, hiç kimse başkası tarafından kabul edildiğinden emin olamaz, ta ki diğeri bunu, küçük ve büyük zorlukların saygılı ve yargılayıcı olmayan bir şekilde paylaşıldığı sözlü ve sözsüz iletişim yoluyla aktif biçimde gösterene kadar. Deneyimlerin ve gerçek hislerin paylaşılması güven duygusunu ve çocuğun özsaygısını güçlendirir.